Op gehechtheid gebaseerde therapie: op bewijzen gebaseerde praktijken

Bron: pixabay.com

Als je nadenkt over de vele relaties die je in je leven hebt en hun belang voor je geluk en welzijn, is het gemakkelijk in te zien waarom op hechting gebaseerde therapie van cruciaal belang is voor mensen die met hechtingsstoornissen leven.

Op gehechtheid gebaseerde therapie omvat een aantal vrij nieuwe therapieën voor het behandelen van hechtingsstoornissen. Hechtingsstoornissen zijn ernstige aandoeningen die kinderen vanaf jonge leeftijd treffen. Indien onbehandeld, kunnen hechtingsstoornissen individuen en hun relaties een leven lang beïnvloeden.

John Bowlby en Mary Ainsworth waren enkele van de eerste pioniers op het gebied van op hechting gebaseerde therapie. 'A Review of General Psychology'-enquête (2002) rangschikte Bowlby als de 49^thmeest geciteerde psychologen van de 20^theeuw.

Onderzoek heeft ons enig inzicht gegeven in enkele gevaarlijke soorten op hechting gebaseerde therapieën. Wat nog belangrijker is, onderzoekers blijven vooruitgang boeken bij het begrijpen van de soorten op hechting gebaseerde therapieën die veelbelovende resultaten beginnen te vertonen.

Tot op heden richt de genezing van gehechtheidsstoornissen zich op het begrijpen en versterken van de relatie tussen een kind en zijn of haar primaire zorgverleners.

Wat zijn hechtingsstoornissen?

Hechtingsstoornissen zijn psychiatrische aandoeningen die zich bij zeer jonge kinderen ontwikkelen en worden gekenmerkt door hun onvermogen of moeilijkheid om zich emotioneel aan anderen te hechten. De ziekte is bijna altijd het gevolg van ernstige verwaarlozing of misbruik bij baby's of peuters.

Kinderen die geen vroege eerstelijns zorgverleners hadden, zoals degenen die in weeshuizen of wooncentra woonden, of degenen die meerdere pleegzorgplaatsen hadden waar de zorg werd misbruikt of verwaarloosd, ontwikkelen vaak hechtingsstoornissen. Kinderen die meerdere traumatische verliezen hebben meegemaakt, kunnen ook hechtingsstoornissen ontwikkelen.

939 nummer betekenis:

Volgens de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry kunnen symptomen van gehechtheidsstoornissen optreden in het eerste levensjaar en kunnen ze aanhouden of verergeren naarmate het kind ouder wordt. Symptomen zijn onder meer:

• Ernstige koliek en voedingsproblemen
• Niet aankomen
• Afstandelijk en niet-reagerend gedrag
• Moeilijkheden om getroost te worden
• Preoccupeerd en uitdagend gedrag
• Remming of aarzeling in sociale interacties
• Te dichtbij zijn met vreemden

Hechtingsstoornissen kunnen zich ontwikkelen tot een reactieve hechtingsstoornis of een disinhibitie van sociale betrokkenheid.

Wat is een reactieve hechtingsstoornis (RAD)?

Bron: pixabay.com

Reactive Attachment Disorder (RAD) is een hersenaandoening waarbij kinderen in hun vroege jaren negatieve ervaringen hebben gehad met volwassenen, en hun natuurlijke neiging is om zich met hen te distantiëren. Kinderen die met RAD leven, zoeken van nature geen liefhebbende volwassene als ze gestrest, overstuur of ongereguleerd zijn. De ziekte wordt gekenmerkt doordat een kind weinig of geen emoties heeft wanneer het met andere kinderen, hun ouders of andere volwassenen omgaat. Kinderen die met RAD leven, ervaren intermitterende en ongewoon sterke emoties van verdriet, prikkelbaarheid, depressie en angst zonder dat ze hen kunnen troosten. Chronische symptomen van ernstige emotionele onregelmatigheid gecombineerd met een voorgeschiedenis van trauma duiden op een diagnose van RAD.

Wat is een disinhibited Social Engagement Disorder (DSED)?

1023 nummer

Een kind dat overdreven vriendelijk is tegen vreemden, duidt op een disinhibited Social Engagement Disorder. Zulke kinderen zijn niet bang om voor het eerst mensen te ontmoeten. Ze kunnen naar ze toe lopen, met ze praten of ze zelfs omhelzen. Heel jonge kinderen kunnen zich op hun gemak voelen door vreemde volwassenen toe te staan ​​ze vast te houden en met ze te praten, ze te voeden en met ze te spelen.

Wanneer deze kinderen in een situatie met vreemden terechtkomen, vragen ze hun ouders of verzorgers niet om zekerheid en zijn ze vaak bereid om weg te gaan met iemand die ze helemaal niet kennen.

Controverse over het vasthouden van therapieën

In hun pogingen om kinderen te genezen van vroege trauma's en hechtingsstoornissen, bedacht en oefende een handjevol therapeuten het houden van therapie of rebirthing-therapieën.

Het uitgangspunt achter het vasthouden van therapie was dat de manier om kinderen te genezen die niet in staat waren om zich aan hun ouders of primaire verzorgers te hechten, was dat de verzorger het kind stevig vasthield, zodat ze zich uiteindelijk op hun gemak zouden voelen met de tastzin en knuffels.

In dezelfde lijn ontwikkelden therapeuten 'rebirthing'-strategieën die bedoeld waren om het proces van herboren te simuleren. Het concept was dat het kind in wezen terug in de tijd zou gaan en de gevoelens van warmte, zorgzaamheid en nabijheid opnieuw zou ervaren die het als baby en peuter had moeten krijgen.

Bij sommige kinderen leidden beide methoden tot meerdere sterfgevallen onder kinderen. Deze praktijken werden snel verboden door staatswetgevers en professionele organisaties zoals de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, de American Professional Society on the Abuse of Children, de American Psychiatric Association en de American Psychology Association. Deze organisaties hebben allemaal waarschuwingen gepubliceerd over dit soort schadelijke behandelingen.

Op bewijzen gebaseerde hechtingstherapie

Reactieve hechtingsstoornis en ongeremde sociale betrokkenheid zijn ernstige klinische aandoeningen, en hun behandelingen zijn nog niet goed onderzocht.

Wat we wel weten is dat personen die een effectieve behandeling voor deze aandoeningen zoeken, een uitgebreide psychiatrische beoordeling en een geïndividualiseerd behandelplan moeten aanvragen door een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg.

De beste behandeling voor kinderen met een hechtingsstoornis houdt in dat ook hun ouders en andere familieleden worden behandeld, omdat het uitgangspunt achter de genezing van het kind het ontwikkelen en versterken van relaties tussen het kind en zijn of haar ouders en broers en zussen vereist. Ouders moeten een voortdurende samenwerking tussen het gezin en het behandelteam verwachten om de kans op een succesvol resultaat te vergroten.

Bron: rawpixel.com

Er zijn momenteel geen evidence-based therapieën voor gehechtheidsstoornissen, omdat onderzoekers geen tijd hebben gehad voor herhaalde studies of longitudinale studies. Volgens Californië

waarom zie ik steeds de nummers 911?

Evidence-Based Clearing House for Child Welfare, het beste dat we op dit moment hebben, zijn twee programma's met een wetenschappelijke beoordeling van 3, wat betekent dat ze worden gecategoriseerd als veelbelovend onderzoeksbewijs. Die programma's zijn kind-ouder relatietherapie en dyadische ontwikkelingspsychotherapie (DDP). Laten we ze allemaal eens nader bekijken.

Relatietherapie kind-ouder

Child-Parent Relationship Therapy (CPRT) is een op hechting gebaseerde therapie die het beste werkt voor kinderen van 3-8 jaar die leven met gedrags-, sociale en hechtingsstoornissen. Deze behandeling is gebaseerd op speltherapie en is een systemische interventie die is gebaseerd op hechtingsprincipes, Child-Centered Play Therapy (CCPT) en interpersoonlijke neurobiologie.

Het centrale idee achter reanimatie is dat het essentieel is voor het welzijn van een kind om een ​​veilige relatie te hebben met een primaire verzorger. Dit is een tweedelige therapie waarbij kinderen kunnen leren rekenen op hun ouders om te voorzien in hun fundamentele levensbehoeften van liefde, acceptatie, veiligheid, zekerheid, voedsel en onderdak. Tegelijkertijd leren ouders vaardigheden die hen helpen op een manier op hun kinderen te reageren die gevoelens van veilige gehechtheid met hun kinderen versterken of versterken. Ouders leren hoe ze moeten reageren op de behoeften van het kind in plaats van te reageren op de symptomen van een kind. De doelen van de therapie zijn:

• Vergroot het vertrouwen, de veiligheid en de band tussen het kind, de ouders en andere gezinsleden
• Verbeter de communicatie tussen kind en ouder
• Ontwikkel probleemoplossende strategieën binnen het gezin
• Verhoog genegenheid en plezier in relaties
• Vergroot de empathie en acceptatie van ouders
• Verbeter het vermogen van ouders om zich af te stemmen op en te reageren op kinderen
• Help ouders realistische grenzen en verwachtingen te ontwikkelen
• Vergroot het zelfvertrouwen van ouders in het ouderschap
• Vergroot het vermogen van kinderen om hun behoeften en gevoelens op een gepaste manier te uiten
• Moedig kinderen aan om hun emoties op de juiste manier te uiten en te reguleren

Therapeuten kunnen met kinderen en hun ouders in verschillende omgevingen werken, waaronder ziekenhuizen, klinieken, scholen, gemeenschapscentra en het huis van het gezin.

Dyadische ontwikkelingspsychotherapie (DDP)

Dyadische ontwikkelingspsychotherapie is een op hechting gebaseerde therapie met een doelgroep van gezinnen met kinderen of adolescenten van 5-17 jaar. Kinderen die leven met hechtingsstoornissen en trauma's die voldoen aan de DSM-V-criteria voor reactieve hechtingsstoornis, traumagerelateerde diagnoses en kinderen die voldoen aan de klinische criteria voor complex trauma, ook bekend als ontwikkelingsstoornis, zijn doorgaans goede kandidaten voor DDP .

DDP is een type therapie dat is ontworpen voor de behandeling van kinderen die te maken hebben gehad met verwaarlozing, misbruik en meerdere plaatsingen. Het concept is dat wanneer de vroege ervaringen van gehechtheid aan de primaire zorgverleners van een kind beledigend, verwaarloosd of inconsistent zijn, ze niet de mogelijkheid hebben om een ​​wederkerige (dyadische) relatie te ervaren die nodig is voor een gezonde ontwikkeling. Het voordeel van een pleeggezin of adoptiehuis met gezonde opvoedingsstijlen kan een kind helpen om misbruik of verwaarlozing uit het verleden te boven te komen door hen aan te moedigen de nieuwe verzorger te vertrouwen en ermee om te gaan. De meest getraumatiseerde kinderen hebben meer moeite om een ​​band met hun nieuwe ouders te krijgen, en DDP vergroot hun vermogen om te accepteren dat ze ouder zijn.

wat betekent nummer 11?

DDP is gebaseerd op een basis van speelsheid, acceptatie, nieuwsgierigheid en empathie. DDP-praktijken omvatten nooit dwang, bedreiging, intimidatie of het gebruik van macht om een ​​kind tot onderwerping te dwingen.

De doelen van DDP voor kinderen zijn onder meer:

• Kinderen helpen een veiliger hechtingspatroon te ontwikkelen
• Symptomen van trauma oplossen
• Versterking van de relatie van het kind met de primaire verzorger

De doelen van DDP voor ouders of primaire verzorgers zijn:

Bron: pexels.com

• Om beter af te stemmen op het kind
• Om dieper na te denken over hun reacties op hun kind
• Om hun kind te benaderen met technieken om gehechtheid te vergemakkelijken
• Om gevoeliger te worden

Drie andere programma's ontwikkelen zich als therapieën op basis van gehechtheid. Ze worden op dit moment niet beoordeeld omdat er niet genoeg onderzoeken zijn voltooid om ze als evidence-based te beschouwen. Deze op hechting gebaseerde therapieën omvatten:

1. Corrigerende hechtingstherapie
2. Healing Hearts Camp
3. Op vertrouwen gebaseerde relationele interventie therapeutisch kamp

In de zoektocht om kinderen te genezen van problemen die verband houden met trauma en gehechtheid, zijn er de afgelopen tien jaar nieuwe therapieën in opkomst. Op feiten gebaseerde praktijken komen naar voren als op vertrouwen gebaseerde, op relaties gerichte interventies die niet gevaarlijk of schadelijk zijn gebleken voor kinderen.

Deel Het Met Je Vrienden: