Wat is klassieke conditioneringspsychologie?

Klassieke conditionering is een vorm van leren die begin 20 werd ontwikkeld door de Russische fysioloog Ivan Pavlov^theeuw. Het wordt ook Pavloviaanse conditionering genoemd omdat het werd ontdekt door Pavlov. De manier waarop het werkt, is dat twee verschillende vormen van stimuli zijn verbonden om een ​​nieuw aangeleerde respons te produceren. Deze vorm van psychologie staat nu bekend als behaviorisme, dat is gebaseerd op het idee dat de omgeving gedrag kan bepalen en dat al het leren gebeurt door interacties met je omgeving.

Bron: rawpixel.com

Classica Conditioning Psychology: Pavlov's Dogs

Als je nog nooit van Pavlov hebt gehoord, dan weet je misschien niet van Pavlov's honden. Nee, dit waren niet zijn persoonlijke puppy's die hij als huisdier hield. Deze hoektanden waren proefdieren die werden gebruikt om zijn theorie te testen. Hoewel hij wel begon met zijn hond, Circa. Aan het einde van de 19e eeuw werkte Pavlov met honden om te achterhalen waarom honden kwijlden tijdens het voeren en ontdekte hij per ongeluk de klassieke conditioneringsreactie. Pavlov had de hypothese dat de hoektanden zouden kwijlen als ze hun voedsel kregen, en een buisje werd in hun wang geplaatst om het te meten. Het bleek echter dat de honden na verloop van tijd begonnen te kwijlen voordat ze hun eten kregen. Ze zouden kwijlen als ze de voetstappen hoorden van de persoon die hen het eten bracht.

Geconditioneerde reactie

Nadat hij deze reactie vele malen had geregistreerd, besloot Pavlov te proberen de honden te conditioneren voor een andere stimulus om te zien of de kwijlende reactie kon worden geleerd. Hij gebruikte een klikkende metronoom om te zien of de honden zouden kwijlen als ze het hoorden, en dat deden ze natuurlijk niet (vóór conditionering). Toen Pavlov echter de metronoom introduceerde, klikte elke keer dat de honden enkele weken werden gevoerd, een experiment (tijdens conditionering). Hij introduceerde opnieuw de metronoom door te klikken om te zien of de honden zouden gaan kwijlen en dat deden ze, wat bewijst dat zijn conditioneringsreactie werkte (na conditionering). Hij gebruikte vervolgens andere prikkels om te zien of hij de honden kon conditioneren op andere geluiden, zoals het luiden van een bel, die net zo goed werkte als de voetstappen en het klikken van de metronoom.

Bron: pexels.com

Dus, wat betekent dat voor ons mensen? Er zijn drie stadia van klassieke conditionering, die zijn vóór conditionering, tijdens conditionering en na conditionering.

• Voor conditioneringis wanneer de ongeconditioneerde stimulus een ongeconditioneerde reactie bij een persoon produceert. Met andere woorden, iets in de omgeving produceerde een automatische reactie die afgeleerd (ongeconditioneerd) is en een natuurlijke reactie is. De geur van vanille kan je bijvoorbeeld hongerig maken, of het geluid van zingende vogels kan je gelukkig maken.
• Tijdens het conditionereneen stimulus die geen respons produceert, wordt geassocieerd met een ongeconditioneerde stimulus, waardoor het de geconditioneerde stimulus wordt. De geur van een bepaald parfum kan bijvoorbeeld worden geassocieerd met een bepaalde persoon die die geur meestal draagt.
• Na conditionering,de geconditioneerde stimulus wordt geassocieerd met de ongeconditioneerde stimulus en creëert een nieuwe geconditioneerde respons.

Vijf belangrijke principes van klassieke conditioneringstherapie

Behaviorists hebben een aantal verschijnselen gevonden die verband houden met klassieke conditionering en die essentieel zijn om het proces zelf te begrijpen. Er zijn vijf belangrijke principes van klassieke conditionering, waaronder acquisitie, extinctie, spontaan herstel, stimulusgeneralisatie en stimulusdiscriminatie.

• Overnameis de eerste leerfase wanneer de respons is vastgesteld en versterkt. Tijdens deze stap wordt een neutrale stimulus herhaaldelijk gecombineerd met een ongeconditioneerde stimulus. Dit zorgt ervoor dat een persoon de twee associeert en gedrag begint te vertonen als reactie op de stimulus.
• Uitstervenis het stadium waarin de episodes van een geconditioneerde respons beginnen af ​​te nemen of te verdwijnen. Dit gebeurt meestal wanneer een ongeconditioneerde stimulus niet langer is gekoppeld aan een niet-geconditioneerde stimulus. Als u doorgaat met het verwijderen van de geconditioneerde stimulus van de ongeconditioneerde stimulus, zal de respons volledig verdwijnen.
• Spontaan herstelgebeurt vanzelf zonder duidelijke reden. Dit is de aangeleerde reactie die plotseling terugkomt na een periode van uitsterven. Als je bijvoorbeeld een hond hebt getraind om te kwijlen als je aanbelt en dan stopt met het versterken van dat gedrag, wordt de reactie uiteindelijk uitgestorven. Als je echter na enige tijd aanbelt en de hond kwijlt, is dat spontaan
• Stimulus-generalisatieis wanneer de geconditioneerde stimulus een vergelijkbare respons veroorzaakt nadat de oorspronkelijke respons is vastgesteld. Met andere woorden, de hond die je hebt getraind om te kwijlen wanneer je aanbelt, kan ook kwijlen als hij een soortgelijk geluid hoort, zoals een telefoon of een deurbel.
• Stimulus discriminatieis het vermogen om een ​​geconditioneerde stimulus te scheiden van andere stimuli die niet zijn gekoppeld aan de ongeconditioneerde stimulus. Als de hond die je hebt getraind om te kwijlen bij het geluid van een bel die rinkelt, dat geluid bijvoorbeeld zou kunnen onderscheiden van andere soortgelijke geluiden, zoals een deurbel of het rinkelen van een telefoon, zou dat een stimulusdiscriminatie zijn.

Kleine Albert

Maar het klassieke conditioneringsonderzoek van Ivan Pavlov hield niet op bij dieren. Hoewel het vandaag volkomen onethisch zou zijn, besloten sommige medewerkers van Pavlov zijn klassieke conditioneringstheorie op mensen toe te passen. Met behulp van een baby genaamd Little Albert, besloten een behaviorist genaamd John B. Watson en zijn afgestudeerde studente Rosalie Rayner om te proberen de angstreactie bij de peuter te conditioneren. Hij was toen negen maanden oud en de onderzoekers lieten Albert een groep stimuli zien, waaronder brandende kranten, maskers, een aap, een konijn en een witte rat.

Bron: rawpixel.com

De witte rat

Toen Little Albert voor het eerst werd geïntroduceerd, toonde hij geen angst voor deze stimuli omdat hij geen idee had wat ze waren. De volgende keer dat het kind echter aan de witte rat werd voorgesteld, maakte Watson of Rayner een hard geluid door met een hamer op een stalen buis te slaan. Dit maakte de jongen bang en veroorzaakte dat hij begon te huilen. Nadat dit verschillende keren was gedaan, begon Little Albert te huilen elke keer dat hij de witte rat zag. In dit geval was de rat de neutrale stimulus, het luide geluid was de ongeconditioneerde reactie, angst was de ongeconditioneerde reactie, de witte rat was de geconditioneerde stimulus, en nogmaals, angst was de geconditioneerde reactie.

Kritiek op het experiment

Vreemd genoeg ontdekten de onderzoekers dat het niet alleen de rat was die Little Albert vreesde, maar ook veel verschillende witte voorwerpen en harige voorwerpen begon te vrezen. Hoewel het Little Albert Experiment een van de beroemdste psychologieën was en in veel verschillende psychologiecursussen wordt gegeven, is het om vele redenen alom bekritiseerd. Het is bijvoorbeeld onethisch om een ​​kind onnodige angst te bezorgen om een ​​punt te maken. Ook hebben Watson en Rayner niet zorgvuldig de objectieve middelen geconstrueerd of ontwikkeld om de reacties van Little Albert te evalueren.

Klassieke conditionering en fobieën

Net als bij het Little Albert-experiment kunnen fobieën en angststoornissen worden veroorzaakt door klassieke conditionering. Little Albert is bijvoorbeeld bang voor andere witte voorwerpen of harige voorwerpen omdat hij bang was voor het harde geluid dat te horen was toen hij de witte rat zag. Een fobie is een irrationele angst voor een situatie, activiteit of specifiek object. Een voorbeeld is een persoon die bang is om een ​​auto te besturen omdat hij ooit een paniek- of angstaanval heeft gehad tijdens het rijden. Deskundigen hebben echter ontdekt dat mensen niet zomaar een fobie ontwikkelen. Hoewel sommige mensen een rijfobie kunnen ontwikkelen, hebben mensen meer kans om een ​​fobie te ontwikkelen voor een voorwerp zoals insecten of spinnen of plaatsen zoals gesloten ruimtes of hoogtes.

Klassieke conditionering en posttraumatische stressstoornis

Bron: pxhere.com

Posttraumatische stressstoornis (PTSD) is een ernstige angststoornis die zich kan ontwikkelen nadat een persoon is blootgesteld aan een traumatische gebeurtenis, zoals een gewelddadige aanval of aanval, een natuurramp zoals een overstroming of aardbeving, ernstig misbruik of een terroristische aanslag. De aandoening treedt meestal op wanneer een persoon een verband ontwikkelt tussen de dingen die verband houden met de traumatische gebeurtenis en het trauma zelf. Een persoon met PTSD die aan oorlog is blootgesteld, kan bijvoorbeeld bang worden als hij een militair uniform ziet. Vanwege klassieke conditionering kan het individu een paniekaanval krijgen wanneer hij wordt blootgesteld aan of alleen maar nadenkt over de traumatische gebeurtenis. Dit wetende, hebben therapeuten en andere professionals in de geestelijke gezondheidszorg ontdekt dat het vaak blootstellen van de persoon aan de geconditioneerde stimulus (militaire uniformen) zonder de onvoorwaardelijke reactie (oorlog), hun angst voor de uniformen kan verminderen.

Klassieke conditionering en verslaving

Dus, wat is er zo belangrijk aan klassieke conditionering in de psychologie? Klassieke conditionering is nuttig om te begrijpen hoe sommige soorten verslaving of drugsverslaving werken. Als iemand bijvoorbeeld gedurende langere tijd regelmatig een medicijn gebruikt, compenseert het lichaam dit om het effect van het medicijn tegen te gaan. In ruil daarvoor heeft het individu een grotere hoeveelheid van de stof nodig om de gewenste effecten te krijgen. In dit voorbeeld is het de omgevingsreactie (voorwaardelijke stimuli) die ervoor zorgt dat uw lichaam zich voorbereidt op het medicijn (voorwaardelijke reactie).

Online therapie

Bron: jisc.ac.uk

Als u aan een of andere psychische stoornis lijdt of als u zich gewoon zorgen maakt over uw geestelijke gezondheid, moet u onmiddellijk een professional raadplegen. Ze kunnen u helpen bepalen of u een behandeling nodig heeft of niet. Soms kan het lang duren om een ​​afspraak te krijgen, maar met online therapie kunt u op elk gewenst moment met een professional praten. Afspraak is niet nodig.

Deel Het Met Je Vrienden: