Het tegengaan van het schendingseffect van onthouding: ondersteuning van herstel door terugval
Het is niet helemaal een ongewoon sentiment. 'Ik heb al twee plakjes cake gegeten - waarom eet je niet het hele ding op?' of 'Ik heb mijn dieet al voor twee maaltijden verpest - waarom zou je ook niet uit eten gaan voor het avondeten?' Deze gevoelens zijn niet ongebruikelijk of ongewoon; mensen hebben vaak het gevoel dat als ze falen, ze er net zo goed een spectaculaire mislukking van kunnen maken, die de negatieve gevoelens die gepaard gaan met wankelen waardig zijn. Dit wordt het 'Abstinence Violation Effect' genoemd en komt vaak voor bij verslavingsherstel.
Het abstinentieovertredingseffect: een definitie
De term 'Abstinence Violation Effect' (AVE) werd gecreëerd om de 'kan net zo goed' reactie te definiëren die veel mensen voelen op de hielen van een terugval. Bewijs van het abstinentie-overtredingseffect is te zien bij een persoon die worstelt met alcoholverslaving, gaande van het onthouden van alcohol tot het nuttigen van een hele fles wijn in een enkele sessie, of de persoon die zich drie jaar heeft onthouden van gokken en duizenden dollars verliest. in een enkele nacht. De AVE is een psychologische reactie op terugval die suggereert dat een enkel geval van terugval een aanwijzing is voor moreel falen, verlies van hoop op verder herstel, of bewijs dat herstel uiteindelijk niet mogelijk is. Hoewel dit een veel voorkomende reactie is, is het een impuls waar psychologen, revalidatieprofessionals en behandelcentra hard voor werken.
Het Abstinence Violation Effect was een theorie die ontwikkeld was om de incidentie van individuen die in verval raken en daaropvolgende terugval te helpen bestrijden door een beter begrip te creëren van de mechanismen die betrokken zijn bij terugval. Tot die mechanismen behoorden schaamte, misverstanden en schuld; personen die vinden dat terugval een indicatie is van een inherente fout of een volledig oncontroleerbaar aspect van hun ziekte, schamen zich, voelen zich hopeloos en kunnen terugval niet bestrijden. Het werd het werk van de personen die het Abstinence Violation Effect (AVE) identificeerden om de negatieve effecten van dit denkproces te verzachten en gezondere coping-mechanismen en een beter begrip van verslaving en verslavingsherstel te creëren.
The Abstinence Violation Effect: terugval in verslaving
Terugval in een gedrag dat verband houdt met verslaving kan verwoestend zijn voor alle betrokkenen; hoewel de terugval zeker teleurstellend en beangstigend is voor de persoon die een moment (of meerdere momenten) van terugval heeft meegemaakt, kunnen de angst, onzekerheid en zorgen worden verergerd door bange, boze of zelfs goedbedoelende familieleden, die een geval van terugval als een indicatie van mislukking, verlies van nuchterheid of een vergelijkbare flagrante gebeurtenis. Hoewel deze reactie begrijpelijk kan zijn van zowel iemand met een verslavende stoornis als de dierbaren van iemand met een verslavende stoornis, verraadt het een onrealistisch, ongezond en onnauwkeurig beeld van verslaving en terugval, en doet het veel meer kwaad dan goed.
Bewijs van het Abstinence Violation Effect kan worden gezien bij elke persoon die een verloop en een daaropvolgende terugval toeschrijft aan volledig oncontroleerbare omstandigheden, door een waargenomen karakterfout of door het naleven van de beperkingen van verslaving. In realistische, gezonde en robuuste beelden van verslavingsherstel wordt terugval als een zeer reële mogelijkheid gezien en worden er maatregelen genomen om de risico's te minimaliseren. Een belangrijk onderdeel van dit proces is het ontwikkelen van zelfbewustzijn en het creëren van een grondig en robuust begrip van wat de wens uitlokt en voedt om gedrag te vertonen dat verband houdt met misbruik.
Heel vaak betekent het verminderen van AVE het verminderen van stress, het afzien van situaties die de wens tot verslaving zouden kunnen oproepen, en het erkennen van de rol van uitval en terugval in het bredere doel van herstel. Hoewel velen herstel beschouwen als een statische toestand die moet worden bereikt, erkennen artsen en individuen die werken aan het vermijden van AVE dat herstel een spectrum is, en vervallen en terugvallen werken op dat spectrum. Een enkele terugval hoeft niet te resulteren in een neerwaartse spiraal van extra vervallen en langdurige terugval, en een significante periode van terugval hoeft niet te uitmonden in een levenslange machteloosheid over verslavend gedrag. In plaats daarvan moeten situaties, relaties en verplichtingen allemaal zorgvuldig worden ontleed, om voortdurend te evalueren en balans en harmonie te creëren, waarbij de meest waarschijnlijke oorzaken van terugval en het staken van herstel worden vermeden.
AVE en verslaving
Hoewel het Abstinence Violation Effect veel voorkomt bij personen die niet worstelen met psychische problemen of verslavende stoornissen, is dit model bijzonder lastig voor personen die zijn behandeld voor verslavende stoornissen of die momenteel worden behandeld. Dit is grotendeels te wijten aan de negatieve effecten die verband houden met de AVE: mensen die terugvallen en vervolgens spectaculair terugvallen, voelen vaak meer schaamte, verlegenheid en hopeloosheid. Hoewel dit misschien niet volledig een dieet of bewegingsverplichting maakt of breekt, kan het absolute schade aanrichten aan de toewijding van een individu aan nuchterheid, als er geen effectieve managementstrategieën zijn.
AVE is niet een concept dat alleen betrekking heeft op verslaving, maar verslaving is vaak waar sterke symptomen van het Abstinence Violation Effect aanwezig zijn. Omdat verslaving zo vaak gehuld is in talloze lagen van schaamte, schuld en veel misverstanden, hebben mensen die worstelen met verslavingsstoornissen meer kans om het gevoel te hebben dat hun verslaving representatief is voor persoonlijke gebreken en gebreken, in plaats van een hoogtepunt van een een reeks dingen, zoals onvoldoende ondersteuning, slechte coping-mechanismen die zijn aangeleerd of gemodelleerd in de kindertijd en jonge volwassenheid, complexe erfelijke complicaties en omgevingsfactoren. Het is een belangrijk onderdeel van elk herstelprogramma om deze vooropgezette noties van verslaving aan te pakken en ze te doorbreken, omdat geen van hen een nauwkeurig beeld schetst van verslavingsstoornissen, en geen van hen biedt het niveau van mededogen, zelfbewustzijn en ondersteuning dat zo is. essentieel voor verslavingsherstel.
AVE komt veel voor bij verslaving, en het is deze gemeenschappelijkheid die veel clinici proberen aan te pakken. AVE bij verslaving is verre van een geïsoleerd probleem, het is systemisch en te weinig behandelingsmodaliteiten identificeren zowel de mechanismen die tot verslavingsstoornissen leiden als de mechanismen die die aandoeningen stevig op hun plaats houden, zelfs jaren nadat een cliënt lijkt te zijn hersteld. Focussen op herstel als een voortdurend pad van groei, leren en veranderen is een van de belangrijkste manieren waarop clinici en personen met verslavingsstoornissen de onnauwkeurigheden in AVE kunnen tegengaan en een gezondere houding kunnen ontwikkelen ten opzichte van uitval en de mogelijkheid van terugval op een bepaald punt in tijd.
Bestrijding van het effect van schending van onthouding
Een van de belangrijkste factoren bij het tegengaan van het Abstinence Violation Effect is mededogen. Mededogen is belangrijk, omdat jezelf met mededogen bekijken (en anderen met mededogen bekijken) een deel van de starheid verlicht die leidt tot het voelen van de negatieve emoties die met de AVE gepaard gaan. Mededogen bieden is ook belangrijk, omdat schaamte een van de eerste en meest prominente gevoelens is die mensen met een terugval voelen, en het kan leiden tot extra gevallen van terugval, gevoelens van angst en impulsen om zich te verbergen. Verbergen kan leiden tot verhoogde gevoelens van schaamte en angst, culminerend in een lus van terugval, schaamte, terugval en opnieuw schaamte. Mededogen onderbreekt deze lus en erkent de menselijkheid en het herstellend vermogen van de persoon met de verslavende stoornis door te erkennen dat een terugval geen aanklacht tegen hun karakter of een doodvonnis voor hun nuchterheid is.
Een tweede belangrijke factor en strategie bij het stimuleren van herstel is de erkenning dat een uitval (of zelfs een terugval) niet het einde is. Een keer vervallen vereist geen waterval van terugval, en een periode van terugval dicteert niet een levenslange toewijding aan verslaving. Het hebben van gezonde en effectieve copingstrategieën om te anticiperen op een terugval of terugval is cruciaal, omdat de kans om nooit meer te vervallen in verslavend gedrag vaak vrij laag is.
Hoewel dit misschien een aanklacht lijkt tegen personen met verslavende stoornissen, is het van vitaal belang voor professionals in de geestelijke gezondheidszorg om de realiteit van verslaving te communiceren: het is niet een kwestie van verhoogde wilskracht of genoeg willen, maar is een kwestie van letterlijke neurologische en biologische aanleg en veranderingen, die lang kunnen duren om te corrigeren. Deze corrigerende stappen omvatten meestal het veranderen van externe elementen, in plaats van het vinden van een magische knop van wilskracht, zoals zichzelf verwijderen uit een situatie met het gebruik van verslavende middelen, een baan verlaten die leidde tot hoge stressniveaus en een grotere behoefte om ermee om te gaan, of het nemen van stappen om ruimte te creëren in een relatie die stress en verslavend gedrag bevordert.
Wanneer zich een terugval of terugval heeft voorgedaan, is het zoeken naar een interventie in de geestelijke gezondheidszorg vaak een van de eerste stappen om weer op weg naar herstel te komen en de kans op herhaalde onderbrekingen te verkleinen. Dit komt omdat terugval om te beginnen kan duiden op hiaten in het coping- en herstelproces. Door te blijven werken met een beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg kunnen eventuele hiaten worden gedekt die zijn gemist bij het ontwikkelen van gezonde coping-mechanismen en kan de reactie op toekomstige uitval of terugval verbeteren.
De therapeut die aanvankelijk een verslavende stoornis heeft behandeld, kan aanvullende hulp bieden, of er kan een andere therapeut worden geraadpleegd om te werken aan verbetering van de coping-mechanismen. Of de behandelaar nu iemand is die eerder bij de behandeling is betrokken of een nieuwe entiteit is, zoals de therapeuten die via BetterHelp werken, de behoefte blijft hetzelfde: effectieve, sterke en medelevende copingmechanismen creëren die erkennen dat verval en terugval dat niet zijn gebreken in karakter of aanklachten van het individu, maar het zijn eenvoudige indicaties dat het omgaan met en omgaan met symptomen enige aanpassingen en veranderingen nodig heeft.
Deel Het Met Je Vrienden:
