Wat is het omstandereffect en is het gevaarlijk?

Inhoud / triggerwaarschuwing:Houd er rekening mee dat in het onderstaande artikel mogelijk traumagerelateerde onderwerpen worden genoemd, waaronder seksueel geweld en geweld die mogelijk kunnen worden veroorzaakt.

Bron: pexels.com

Wat is het omstandereffect en hoe beïnvloedt het de samenleving?

Er klinken minutenlang geschreeuw van terreur. Sommige mensen luisteren naar het geweld. Ze bedekken hun oren; ze verblinden hun ogen. Elk van hen is zich bewust van wat er gebeurt, maar ze doen er niets aan. Niet uit angst om de dader te benaderen, want daar kon de politie mee omgaan. Nee, ze kiezen er gewoon voor om iemand die ze kunnen zien en horen niet te helpen, die gekwetst wordt. Daarin schuilt het mysterie van het omstandereffect.

Het lijkt erop dat het archetype van de 'barmhartige Samaritaan' allang verdwenen is in de wereld van vandaag. Dagelijks worden we geplunderd door nieuwsberichten en verhalen op sociale media waarin mensen worden beschreven die lijden terwijl grote menigten alleen kijken.

Jaren geleden begonnen onderzoekers te begrijpen wat later het omstandereffect zou worden genoemd. De belangstelling begon in 1964 nadat Kitty Genovese werd verkracht en vermoord in Queens, New York. Er waren meerdere getuigen die het misdrijf hoorden en zagen, maar niemand kwam tussenbeide of belde de politie. Wetenschappers wilden weten wat er was gebeurd en waarom niemand probeerde te helpen.

de betekenis van 1010

Dit abnormale geval van groepspsychologie werd vervolgens jarenlang bestudeerd en onderzocht en werd zelfs een bekende referentie in boeken en films.

Bron: pexels.com

Wetenschappers definieerden het omstandereffect als een fenomeen dat optreedt in groepen mensen waar ze allemaal weerstand bieden aan het idee om als individu te helpen. De groep laat het evenement plaatsvinden, hoewel ze zich hiervan bewust zijn. Onderzoekers kwamen er al snel achter dat hoe groter een menigte is, hoe waarschijnlijker het is dat niemand iets doet als iemand gewond raakt. Deze mensen zijn omstanders van het evenement.

De redenen achter het omstandereffect hebben psychologen jarenlang geboeid. In het geval van Kitty Genovese zou het onnauwkeurig zijn om het omstandereffect 'apathie' te noemen. Toeschouwers kunnen sympathiek zijn en zelfs verlangen om in te grijpen en hulp te bieden. Vanwege veel factoren helpen ze niet. Mensen die omstanders worden zoals in dit effect, kunnen zich er later zelfs schuldig voor voelen.

Wat is het omstandereffect en de oorsprong ervan?

Er zijn altijd algemene observaties geweest van de mentaliteit van een menigte, en wat experts 'groepsgeest' noemden, zoals de Franse psychologen Gabriel Tarde en Gustave Le Bon bespraken. De zaak Kitty Genovese was echter zo berucht dat het aanleiding was voor een officieel laboratoriumonderzoek door John M. Darley en Bibb Latané in 1968. Volgens hun onderzoek belet de aanwezigheid van een grote groep mensen individuen om doorslaggevende maatregelen te nemen.

Bibb Latané voerde een jaar later zelfs een omstandereffect-experiment op. Bij het zien van een vrouw in nood, merkte 70 procent van de voorbijgangers het op en riep het naar het schijnbare slachtoffer. Slechts 40 procent nam de tijd om te helpen.

Een van de redenen voor inactiviteit die uit onderzoek bleek, was dat leden van de groep elk van iemand anders verwachten dat ze actie ondernemen. Leden van een groep nemen vaak beslissingen op basis van de daden van anderen of het gebrek daaraan. Dit gedrag kan worden veroorzaakt door aarzeling of onwil om tegen de groep in te gaan. Een voorbeeld van deze dynamiek zou zijn wanneer niemand 911 belt bij het zien van een ongeval, omdat ze denken dat iemand anders het zal doen.

Bron: rawpixel.com

24 nummer betekenis

Een minder ernstig voorbeeld van dezelfde dynamiek is wanneer kinderen in een klas de leerkracht opzettelijk geen aanvullende vragen stellen, zelfs niet als de leerkracht hen vraagt ​​of ze vragen hebben, of als ze weten dat ze misschien niet slagen voor een toets. Het is waarschijnlijk dat ze bang zijn om als anders gezien te worden dan anderen in de groep die niet om hulp vragen. Evenzo, als iedereen in een grote groep getuige is van een misdrijf en niemand naar voren stapt, begint de groep te denken dat het misschien geen noodgeval is.

Een andere krachtige dynamiek is wat psychologen diffusie van verantwoordelijkheid noemen. Health Guidance noemt een andere teststudie, waarbij een groep mensen werd gevraagd om in een kamer te wachten en vervolgens rook zag opstijgen van onder de deur. Verrassend genoeg was het zo dat hoe meer mensen er in de kamer waren, hoe minder mensen het hadden over de rook. Deze onderzoeken werpen licht op een andere motivatie: veel mensen spreken niet uit omdat ze geen verantwoordelijkheid willen nemen voor het ondernemen van een bepaalde actie.

717 tweelingvlam

Meer voorbeelden van omstanderseffecten

Deze verspreiding van verantwoordelijkheid kan verband houden met evolutionaire ontwikkeling. Misschien is er veiligheid in cijfers, en dus als een groep mensen niet handelt, is er bescherming. Latané's studies vermeldden dat de ernst van de noodsituatie wordt bepaald door iedereen die een verscheidenheid aan cognitieve en gedragsprocessen doorloopt, wat zowel de interpretatie van de scène als het handelen met verantwoordelijkheid zou impliceren. Latané zei ook dat deze processen variabelen omvatten, zoals of de persoon hulp verdient, of hij zichzelf kan helpen, en welke verplichting de omstander verschuldigd is, op basis van zijn relatie. Gebrek aan verbinding kan een rol spelen.

De intimidatiefactor is enigszins voor de hand liggend, zoals The Huffington Post in een artikel over pesten opmerkt, en mensen zullen terughoudend zijn om in te grijpen als ze merken dat ze door acteren op het pad van hetzelfde gevaar komen dat ze waarnemen.

In het geval van Genovese waren dit natuurlijk allemaal vreemden. Maar de vele getuigen verraden hun geweten om alle gevolgen te vermijden. Een andere theorie die inactiviteit zou kunnen verklaren, is hoe goed de waarnemer de omgeving begrijpt, inclusief de straten, de uitgangen, de bronnen van hulp, enzovoort. Als ze zich in een onbekende omgeving bevinden, net als het slachtoffer, kan het moeilijker zijn om te helpen vanwege een instinct tot zelfbehoud.

Misschien wel de meest waarneembare motivator onder mensen is die van 'groepscohesie'. Gregory Rutkowski onderzocht dat een gedeelde gezins- of groepsaanduiding (zoals een hechte gemeenschap of een kleine buurt) eerder zal helpen omdat deze mensen elkaar kennen. Hoe hechter een groep, hoe groter de kans dat mensen reageren als Een eenheid Er wordt van politieagenten verwacht dat ze ingrijpen in de meest gevaarlijke situaties, niet alleen omdat het hun taak is, maar omdat politieagenten in hoge mate als een samenhangende kracht werken.

Altruïsme, de handeling van het spelen van de held, ook al is het maar tijdelijk, lijkt eerder op te treden als de 'held' vergelijkbare eigenschappen ziet in het slachtoffer dat hij redt. In het wetenschappelijke tijdschrift Personality and Social Psychology Bulletin wordt gesuggereerd dat omstanders eerder geneigd zijn slachtoffers te helpen die soortgelijke kleding dragen of die een ander aspect van identiteit delen. Hierdoor lijkt het slachtoffer 'vertrouwd' en wordt de simulatie van samenhang bereikt.

Bron: pexels.com

Dit zou heel goed kunnen verklaren waarom velen niet tussenbeide kwamen in het geval van Genovese, aangezien in grote steden (waar de nacht als gevaarlijk en onwelkom wordt ervaren) mensen elkaar vaak niet kennen en daarom kan sympathie afwezig of op zijn minst minimaal zijn. De psychologie van het omstandereffect hangt af van de bekendheid onder familie, vrienden en typen (in het bijzonder religieus, politiek, beroeps- of klassengebaseerd), want hoe objectiever individuen over deze 'buitenlandse persoon' blijven, hoe minder ze ertoe geneigd zijn emotioneel of risico nemen.

Sociale media en het omstandereffect

Sociale media zijn een andere zorg, vooral met enkele goed gedocumenteerde gevallen van misdaden of wreedheden, terwijl grote menigten gewoon toekeken of zelfs lachten. Zijn we onze empathie aan het verliezen? Is het mogelijk dat verslaving aan sociale media zelfs bijdraagt ​​aan dergelijk antisociaal gedrag?

Hoewel er geen consistente onderzoeken zijn die dit hebben bewezen, is het wel bewezen dat verslaving aan sociale media het risico op sociaal isolement vergroot. Wanneer mensen meer tijd online doorbrengen, verhalen delen en bekijken, gedurende een beperkte tijd met vreemden omgaan, voelen ze zich minder gelukkig - velen zijn vatbaar voor depressie. Om gevoelens van lage eigenwaarde te bestrijden, evenals een gebrek aan empathie dat ertoe kan leiden dat het omstandereffect online plaatsvindt, is het belangrijk om de fysieke wereld waarin we leven te onderscheiden van de online simulaties.

Bron: pexels.com

Het idee dat de wereld onvriendelijker aanvoelt, of dat mensen hun empathie hebben verloren, kan overweldigend zijn of gevoelens van verdriet veroorzaken. Dit soort gevoelens of het betrokken zijn in een situatie van omstanders kan schuldgevoelens en verdriet veroorzaken. Als u moeite heeft om empathie te voelen of depressieve gevoelens ervaart, kan het helpen om contact op te nemen met een therapeut. Online therapeuten zijn overal beschikbaar vanaf uw favoriete apparaat.

911 nummer wat liefde betekent

Deel Het Met Je Vrienden: